SDHK-nr: 228

Lundensi Archiepiscopo, Petrus Abbas sancti Remigij. De duobus oculis meis, alterum ad me retineo, alterum frequenter ad vos, pater & domine carissime, retorqueo. Qui meus mihi remanet, quid in me videt? Certe plura, quibus condolet, quibus illacrymatur, quibus vsque ad nimiam suffusionem turbatur. Certe reptilia, quorum non est numerus: certe gentem illam nefariam, quam Ezechiel vidit depictam in pariete domus, quam iubente domino effoderat. Ad vltimum, quaedam ineffabilia non profunditate mysterij, sed enormitate corrupti animi. Sed quando ista cernit oculus? Quando incuruatur ad suas faeces reuoluendas, quando lucernam accendit & euertit domum quaerens drachmam perditam, quando scissuras in muris Hierusalem & ruinas respicit, si forte cum Zorobabel & Esdra reparare licitum sit. Occurrunt vestigia erucae, locustae, bruchi, rubiginis, quae deuorauerunt vniuersa speciosa deserti, pilosi, onocentauri, vlulae, simiae, & omnis generis phantasmatum grandis sylua. Si quando autem idem oculus sursum palpebras erexerit, & caelum aspexerit, videt Dominum innixum scalae, vocantem & expectantem male soporatum, & dicentem, surge qui dormis, & exurge a mortuis, &, Lazare veni foras, &, adolescens tibi dico surge, &, puella surge. Porrigit quoque manum Petro naufraganti, occurrit in via Saulo spiranti minas & caedes in discipulos Domini: prodigo filio reuertenti, stolam, anulum & calciamenta restituit, conuiuium & vitulum immolat, & misericordiarum suarum syluam condensam fugientibus & ereptis de laqueis ferreis ad sese refouendum offert. Hujusmodi collyrio releuatur turbatus de seipso ad seipsum oculus. Iam illum conuenio oculum, qui de vobis amicabiliter sollicitus, lustrat vias nostras & studia ab adolescentia. Dic mihi, bone ocule, de amico nostro quod occurrit, quod sentis, quod intelligis. Non sine multa fatigatione, inquit, gesta eius recolo, quia aliquando vidi illum supra nubes ambulantem, & vsque in densissimam altitudinem euolantem. Quis gloriam illam, quis potestatem, quis dominationem, quis rerum omnium opulentiam, quis erogationes & donationes tam largas, tam innumeras enarrare sufficiat? Quis enauigationes, quis marina pericula, quis insidias magnorum latronum dicat? Tandem Lucifer ille, qui mane oriebatur, qui inter astra Dei solium gloriae & Archiepiscopatus tenuerat, non sicut fulgur de caelo cecidit, sed sicut filius hominis semetipsum exinaniuit, formam pauperis assumpsit, principis mundi exuuias reiecit, vt si Laban Iacob insecutus fuerit, idola sua apud illum non inueniat, & cum Domino, saltem cum B. Martino dicat, Nihil in me reperies, inimice. Ecce sic humiliatus in Claravalle spicas recolligit post terga metentium, non glorians de labore, sed se humilians de impossibilitate. Voluntate quidem currit, & caritate cum prioribus & iuuenibus, sed aetate et infirmitate sortem habet cum nouissimis, vt sit nouissimus, vocatione, primus remuneratione: quia apud patremfamilias, cuius vniuersae viae misericordia & veritas, non est potior remuneratione qui prior tempore, sed prior denarij acceptione, qui posterior labore & tempore. An non ita est? Plane hoc probat veritas, quae prius latronem de cruce transtulit in paradisum, quam principem Apostolorum Petrum, cui tamen dederat claues regni coelorum. Pietatis est, parum de meritis praesumentem suscipere: securum vero, si necesse sit differre, & citius trepidantem a timore excutere, quam iam subarratum admittere. Ecce, pater amantissime, vt credo, non me fefellit oculus meus. Haec enim eadem praeter illum multi alij de te mihi dixerunt. Sit itaque pax cum spiritu tuo, sit anima tua cum Deo meo. Sit melior finis orationis, quam principium, quia omnis laus in fine canitur. Totus sum vester.