SDHK-nr: 184

Domino & patri suo charissimo Eskilo Lundensi Archiepiscopo frater Petrus Cellensis abbas omne bonum a Domino DEO. De superabundanti bonorum caelestium gratia eatenus tam vultus quam manus vestrae resudant, vt nisi verecundia his temporibus ab humana regione se subduxisset, suffunderentur maximo rubore noti & amici vestri in benedictionum vestrarum largitione. Equidem malim dicere in dando vos pluere quam seminare. Nam qui seminat primum in spe percipiendi fructus seminat, deinde non fundit, sed spargit. Postremo non nisi cultae terrae semen suum credit. Horum nihil mitatur pluuia: sed se ipsam vt sic dicam perdit in terrae visceribus, vt postea resurgens cum maxima frugum prole afferat fructum tricesimum, sexagesimum, & centesimum. Aliud rursum caritatis indicium in pluuia reperio: quia sine delectu rigat faecunda & infaecunda, fertilem agrum & sterilem, granum electum & germen reprobum. Est ne virtutis, an vitij, haec bonitatis & beneficiorum prodigalitas? Sed hoc Dei, nec aliud in eo inuenitur vitium, nisi quod benignus ad ingratum, largus ad auarum, pius ad impium existit. Ista sua vilia comparant mansuetissimo innumera conuicia. Aliquando moti sunt pedes nostri mitissimi Dauid, quia eruperat pluuia mansuetissimi Dei super malos & iniustos, ita vt diceret, sine causa iustificaui cor meum, & laui inter innocentes manus meas. Exciderat a mente quod in libro Sapientiae dicitur. Tu autem DEVS noster suauis & verus es & sapiens, patiens & in misericordia disponens omnia. Etenim si peccauerimus, tui sumus, scientes magnitudinem tuam. Et si non peccauerimus, scimus quoniam apud te sumus computati. Ecce cuius imitator reprehenditur, qui de bonitate, siue largitate redarguitur. An non Ecclesiastes in concione sua proprio decreto & sententia, hoc malum aestimat sub sole, vt cui dedit DEVS diuitias & substantiam & honorem, non habeat in eis potestatem, sed extraneus illas rapiat? Ad quid haec vobis verborum congeries? Vt ignis perpetuus de sancto altari cordis vestri non deficiat: sed hac congerie magis ac magis conualescat, donec holocaustum vestrum pingue in nebula in qua habitat DEVS suscipiatur, & a cineribus omnium superfluitatum facies altaris eiusdem expietur. Ostiolum per quod aditus ad sancta sanctorum patet, de lignis est oliuarum; quia procul dubio iuxta sacrae fidei tenorem non ei negabitur sanctorum ingressus, qui ab operibus misericordiae non fuerit alienus. Suppresso pudore in auribus Domini mei id persuaserim, non mea tamen praesumptione, sed alterius persuasione. Nequaquam tamen difficilis ad persuadendum extiti, faciei vestrae, sermonis, & totius gestus insignia penes me retinens: nec me in humilitate similem reperisse de filijs hominum conijciens. Non igitur ei scribere vereor, quem nisi malis & superbis verendum non reor. Et de his hactenus. Ceterum culpari non debet seruus de contemptu mandati, cuius mens & voluntas nulla negligentia reuocatur ab impletione voluntatis Domini. Ex vestra dignatione in mandato ab anno praeterito accepi, quatenus Carthusienses fratres expeterem, & de maturando negotio vestro eos commonefacerem. Erat autem negotium, sicut scitis, quatinus ad vos mitteretur frater Rogerius, ad locum ordini illorum in partibus vestris perquirendum & praeparandum. Disposuerat namque in animo vestro plena & perfecta charitatis effusio noua seminaria de omni genere sacrorum ordinum seminare prouinciam vobis a DEO commissam, vt exinde fructus, qui permanent in aeternum, susciperetis; & manipulos iustitiae de laboribus eorum ad aeterna tabernacula reportaretis. Iam non solum in herbam, sed in spicas Cisterciensis siue Clareuallis ordo ibi multiplicatione fratrum excreuit: nihilominus & religio Praemonstratensis. Quia igitur gustauit & vidit prudentia vestra, quod bona sit negotiatio ista, ad vlteriora manum porrexistis, & de illo ordine, qui quasi Cherubin, siue Seraphin, immediate residenti agno, qui habet occulos septem & cornua septem, in throno gratiae accedunt, gazas vestras exornare voluistis. Ecce factum est vt imperastis. Adquieuit sanctus Carthusiensium fratrum conuentus iustis petitionibus vestris. Equidem res impetratu difficilis, sed quis vobis negaret, quod forte spiritus Sanctus in sancto templo suo suggerebat? Certe nec illi, nec nos diffidimus, seruum suum fi-delissimum & amicum Domini vos possidere, cuius famam & opera tam praeclarissima reclamat mundus. Quod coepistis tam sancte, tam auide, tamque quodammodo intemperanter prae desiderio animae, sic effectui mancipate, vt melior sit finis orationis, quam principium. Valete.