Det första statliga isbrytarfartyget, Atle, sattes i bruk 1921. Isbrytarverksamheten leddes då av chefen för Sjöförsvarets kommandoexpedition. Han hade att i viss mån inhämta yttranden om verksamheten av en nämnd; Statens isbrytarnämnd. Denna nämnd bestod då av fyra sakkunniga ledamöter, alla utsedda av chefen för Handelsdepartementet.
Från 1947 och fram till isbrytarverksamhetens överflyttning till den nybildade Sjöfartsstyrelsen 1956 lydde verksamheten under Kommerskollegium, Statens isbrytardirektör var verkställande tjänsteman och till sitt biträde hade han Isbrytarnämnden. Nämnden hade som ordförande chefen för Kommerskollegii sjöfartsbyrå. Förutom ordförande skulle nämnden bestå av högst 15 ledamöter; dessa var utsedda av Handelsdepartementet efter förslag av Kommerskollegiet.
Isbrytardirektören hade dessutom lokala isbrytarombud och kunde vid behov sätta upp tillfälliga lokala iskontor när något område var speciellt drabbat.
Bemanningen, driften och underhållet av de statliga isbrytarna ombesörjdes av marinen. I samarbete med marinen kunde kommunala och enskilda isbrytare hyras för statens räkning. Isflygspaning skedde vid behov efter överenskommelse mellan Kommerskollegium och chefen för Flygvapnet.
För tiden efter 1956 hänvisas till Sjöfartsstyrelsens arkiv.